Oké, waar zullen we eens beginnen? Het voelt alsof we al een week in Ghana zijn in plaats van 3 dagen.
Bij het ontbijt op zondag schoven nog 4 andere Nederlandse vrijwilligers aan
die de avond/nacht ervoor aangekomen waren.
We werdenom 8:30opgehaald, maar onze lokale begeleidster was er al vroeg om het gewisselde geld en de gedane uitgaven na te lopen. Het wisselkantoor is op zondag dicht, maar de belofte is gedaan
dat woensdag het ontbrekende bedrag wordt langsgebracht.
Toen op naar de kerk door de kuilen met stukjes weg ertussen. Maar niet voordat we de dochter van Tina thuis hadden afgezet (zij ging koken), een andere medewerkster vlak bij de kerk hadden
opgehaald, en vervolgens bij Tina's huis 2 andere vrijwilligers hadden opgepikt. Wat een rit. Gelukkig waren we nog op tijd voor de groepsdiscussie over de tol van ongehoorzaamheid, alvorens de
kerkdienst begon. We waren gewaarschuwd voor een lange zit; dat klopte. Net zoals de beelden die je bij een Afrikaanse kerkdienst verwacht: zingen en dansen. Alle vrijwiligers mochten nog even
naar voren komen om zich voor te stellen en een dankbaar applaus in ontvangst te nemen.
Na de kerkdienst werd er door alle vrijwilligers geluncht bij Tina. Niets te klagen, misschien spel ik het niet goed, maar het was joffer: in tomatensalsa gekookte rijst. Met een lekker stuk kip
en gekookte groenten.
Toen was het zover: op naar het kindertehuis. Het landschap veranderde al snel in platteland met kleine dorpjes. Het tehuis ligt midden tussen de maisvelden. We waren er rond half vier en werden
opgewacht door Emma en Julia uit Zweden, Akker uit België en Marly uit Nederland. We kregen van hen een rondleiding door het kindertehuis. Van het kantoor tot de keuken, van de ziekenboeg tot de
slaapzalen. En de situatie is nog slechter dan wij te horen hadden gekregen. Feitelijk zijn er maar 2 'moeders' (in plaats van 4) voor deze 64 kinderen. Zij zorgen elke dag voor het wassen van de
kinderen, eten, schoonmaak en wassen (op de hand!) van alle kleding. In het vrijwilligershuis zorgt ook nog iemand voor ons eten. Dat stiptom 5 uurop tafel wordt gezet. We begonnen met noedels.
Niet slecht. Daarna terug naar de kids om nog even te spelen en 64 namen te leren... Die gaanom 8 uurslapen en daar hebben we ons maar bij aangesloten. Hoewel het delen van 1 douche wel voor wat
vertraging zorgt.
MAANDAG
Onze eerste dagroutine. Wekkerom 6 uur, aankleden en naar het tehuis. Even de kids bezighouden tot zij aan hun pap kunnen beginnen. Daarna nog even spelen en dan staat ons ontbijt rond 8 uur
klaar. Vervolgens de 2 moeders helpen met afwassen en kleding wassen. Leuke klus, zeker als je bedenkt dat niet alle kinderen zindelijk zijn en geen luiers op voorraad liggen. Daar waren we wel
een paar uur zoet mee.
Nog even kennis gemaakt met de hoofdonderwijzeres, Grace, en Ingrid heeft een uurtje bij de jongeren in de klas doorgebracht. Er komen ook kinderen uit de omgeving naar school, dus de jongste
groep is max 5 jaar. Van spelenderwijs leren hebben ze hier nog niet gehoord. De kinderen moeten zitten en herhalen wat de juf zegt. Vooral het eerste is best lastig op die leeftijd.
De lunch bestond voor ons uit gebakken yam met wat saus en stukjes worst. Niet voor iedereen, want Britt, Marly en Akker waren met een taxi richting ziekenhuis. Één van de kinderen klaagde over
buikpijn (al een maand) en lag te rillen op haar bedje. Akker had zelf oogontsteking, dus met het meisje een taxi naar het dorp genomen. Een ritje van ongeveer 10 minuten à 1,20 euro.
De andere vijf zijn na de lunch richting ziekenhuis gelopen. Het meisje had malaria en een buikziekte, en lag aan het infuus.
2 bleven er bij haar achter, de andere 6(!) namen 1(!) taxi terug, voorzien van 20 mango's en 1 (bonus) ananas. Ja,ja, we leren al onderhandelen ;-)
Tegen het avondeten kwamen ook de laatste 2 met het meisje en behoorlijk wat medicijnen terug. Vanavond zagen we een bekend gerecht terug, de joffer.
Na het eten terug naar de kids, foto's gemaakt, papegaaitje-leef-je-nog gespeeld (zingen ze gewoon mee) en de kids sloten de dagom 8 uuraf met zang en gebed. Indrukwekkend om mee te maken
Als ik me dan bedenk dat ik niet alles (even uitgebreid) met jullie deel snap ik waarom het voelt of we hier al een week zijn. Wat gaaf dat
we dit met z'n vieren mogen beleven. Hopen dat het zo blijft!
Via de telefoon kunnen we overigens geen foto's bij de verhalen plaatsen. Die vind je onder de fotoseries.
